درمدینه النبی مسجدی وجود دارد که به دلیل فضای معنوی و توسل به ائمه اطهار علیهم السلام و تأسی از کریم اهل بیت محبوب شیعیان است و سجده گاه نمازگزارانش تربت کربلاست.
عقیق: چند روز پیش ، در مورد رفتن به مسجد شیعیان مدینه صحبت هایی شد اما به دلایلی مسکوت ماند. عصر دیروز که مشغول کار بودیم مجددا بحث گزارش و عکس گرفتن از حال و هوای این مسجد زده شد در همین رفت و برگشت ها، قرار شد با رعایت نکات و ملاحظات عازم مسجد شیعیان شویم.
دوساعتی بیشتر به اذان مغرب نمانده با دوستان راهی شدیم 20 دقیقه زمان برد تا از محل استقرارمان به مسجد شیعیان برسیم. هرچه بیشتر به محله های اطراف مسجد نزدیکتر می شوی حال و هوا و فضای شهری و امکانات و جاذبه های بصری شهر کمتر می شود دیگر از هتل های بلند و مغازه های چشم نواز نزدیک به مسجد النبی خبری نیست.
قواره کوچه ها بزرگ و کوچک می شود معماری شهری حساب و کتاب خاصی ندارد معلوم است که علاوه بر مظلومیت منطقه محرومیت هم وجود دارد.
از دیوار بلندی که پشت آن نخلستان بزرگی است و برگ های درختانش بر کوچه سایه انداخته و از روی دیوار به بیرون سرک می کشند عبور کردیم.ماشین مقابل یک درب بزرگ شبیه به خانه که رنگ آن خاکستری است متوقف شد باید پیاده شویم از درب که داخل می شوی یک نفر ایستاده و افراد و وسایل را کنترل می کند، نگاهی به لنز دوربین انداخت و اجازهورود داد.
به محض ورود چشمانت به آب نمای بزرگ سنگی بر می خورد که فضای زیبایی ایجاد کرده و جلوی درختان سر به فلک کشیده و تنومند نخل را گرفته است ، برگ های بزرگ سوزنی این درختان سربه زیر شده و سایه بانی بزرگ ایجاد کرده اند.
مسیر مسجد از میان نخلستان می گذرد گام هایت را با خرامان بر میداری حس زیبایی است تازگی دارد دلت می خواهد فقط نظاره گر باشی نباید دیدن این مناظر را از دست داد.
بدون وقفه سرت در حال چرخش و نگاهت در حال رصد فضاست. اندک جمعیتی در مسیر است و شیعیان از کشورهای مختلف خود را به اینجا می رسانند در بین راه سمت چپ یک مسیر فرعی وجود دارد که نشان می دهد خانم ها از این مسیر باید وارد مسجد شوند.
قبل از آن هم شیرهای آب برای وضو گرفتن به چشم می خورد برخی دست ها را می شویند به امید آنکه در پیشگاه معبود بتوانند از زنگار دل جدا شده و از فضل و کرم و رحمتش بی نصیب نمانند. کم کم خورشید در حال غروب کردن است جلوتر که می روی بوی اسفند و عود به مشام می رسد. با استشمام آن حال خوشی به انسان دست می دهد.
روی سکوهایی که کنار دیوار تعبیه شده می نشینم و قلم را روی کاغذ به تحریر در می آورم که مطالبم از ذهنم نرود بادی شروع به وزیدن می کند خاک به همراه دارد اما انرژی خاص در و دیوار اینجا بر همه چیز غالب است.
شعف وصف نشدنی دارد حتی اگر برای دومین بار باشد که به این مکان می آیی صدای قرآن از بلندگوها به گوش می رسد البته قبلش اذان پخش شد.
نزدیک ورودی مسجد فردی با صدای بلند به زبان عربی « حلابیکم» می گوید. آبدارچی موکب با صدای رسا همه را به چای خوردن فرا می خواند و یک تنه جمعیت را به خود مشغول کرده است . چایی هایی که در دست زائران است آدم را یاد موکب های اربعین مسیر کربلا می اندازد.
جمعیت به سمت ورودی اصلی مسجد می رود برای اینکه عقب نمانم و کاغذ را جمع می کنم و از روی سکویی که مشغول نوشتن بودم بلند می شوم.
ورودی آقایان از دالانی عبور می کند و به یک فضای نسبتا کوچکی می رسد که سمت چپ آن اتاقی آمیخته به لامپ ها و پارچه های سبز رنگ وجود دارد . سمت چپ روی دیوار تصاویر شیعیان این منطقه که به رحمت خدا رفته اند چسبانده شده است . سمت راست پله دارد کنارش نیز یک اتاق . دالانی هم طرف دیگرش انگار مسجد بالای همان پله هاست با تردید و آهسته قدم می گذاری تا در و دیوار آن را خوب تماشا کنی پس از حدود 10 پله فضای بازی پیش رو قرار دارد که جمعیت زیادی نشسته اند داخل می شوم ذهنم شرطی شده که اینجا هم مثل مسجدالنبی مهر پیدا نمی شود با خود می گویم نه ؛ اینجا مسجد شیعیان است سر را به عقب بر می گردانم به هوای پیدا کردن مهر چند قدمی به عقب که برگردی جا مهری پر است از مهرهای بزرگ و یک شکل شبیه تربت کربلا .
صفوف نماز تشکیل شده و همه با لباسهای سفید عمدتا عربی نشسته اند دور تا دور مسجد مبلمان راحتی وجود دارد که مسن ترها به آن تکیه زده اند در ذهن این گونه است که درب اصلی مسجد از ضلع شمال به خیابان و پشت به جماعت باز می شد درب اصلی پشت پرچم ها و بنرهای قرمز و سبز منقش به نام امام حسن مجتبی «ع» پوشانده شده است.
قسمت بالای دیوارهای داخلی پر است از پارچه نوشته هایی مزین به نام امام حسن «ع» کریم اهل بیت . با خود می گویی که چرا نام امام دوم شیعیان که قبرش در بقیع است اینجا زیاد به چشم می خورد شایدبه دلیل غربت و مظلومیت امام حسن «ع» باشد که حتی به پیکرش هم رحم نکردند.
حسن غریب مدینه و کریم اهل بیت است قرابتش این است که شیعیان نیز در این منطقه مظلومند و با محدودیت و همان غریبی روبرو هستند. از این موضوع بگذریم مشغول نوشتنم سرم را از روی کاغذ که بلند کردم یک روحانی از روبرو در حالی که دستانش به نشانه ابراز سلام و احترام مقابل جمعیت بالا رفته عبور می کند در همین حین موذن اذان می گوید یعنی باید دفتر را بست و به صفوف نماز جماعت پیوست .
جمعیت خوبی در مسجد است و تقریبا جای خالی وجود ندارد بر خلاف معماری رایج مساجد مدینه ، روح معنوی و اسلامی بر معماری ساده این مسجد حاکم است.ناخودآگاه یاد مساجد ایران می افتی وقتی کتیبه های آیات قرآن و اسماء الحسنی و ائمه مقابل چشمانت نمایان است.
اگر در گذشته اینجا آمده باشی با کمی دقت متوجه خواهی شد فضای جدیدی به صحن اصلی مسجد اضافه شده که معماری آن با کاشی های شکلاتی و کرم رنگ نمای متفاوتی از قسمت قدیمی ایجاد کرده است.
حس نزدیکی و راحتی دست می دهد انگار به اینجا تعلق خاطر داری . از دیدن مهر و تسبیح و اسامی ائمه و کتاب های دعا که توی طاغچه روی هم چیده شده است شاید علت تازگی آن ، فضای حاکم بر شهر باشد.
نماز مغرب تمام شد همه باذکر صلوات بر محمد و آل محمد صفای روح داده و با یکدیگر دست می دهند . اقامه نماز عشاء هم پایان می یابد و بعد از اذکارنماز، علاقمندان به سوی امام جماعت مسجد شیعه نشین مدینه می روند تا سلام و مصاحفه کنند و احوالی بپرسند.
امام جماعت از کنار منبر و محراب به گوشه ای می آید تا پذیرای زائران باشد. همزمان روحانی دیگری بالای منبر رفته و ذکر مصیبت می خواندو جمعیت بر مصیبت اهل بیت می گریند. پس از اتمام روضه با امام جماعت مسجد مصاحفه کردیم متوجه شد که ایرانی هستیم و خوشحال شد پس از دقایقی جوانی جلوی شیخ کاظم العمری امام جماعت مسجد شیعیان مرثیه ای در مدح بقیع و اهل بیت خواند ، العمری از گریه شانه هایش بالا و پایین می شد اشک در چشمان همه حلقه زده بود . حال و هوایمان عوض شد گم گشته ای که در اماکن مذهبی مدینه دنبالش بودیم اینجا پیدا شد.
وقت بازگشت است در یکی از اتاق های مسجد خرمای تبرکی به زائران می دهند راغب و تهییج می شوی که حتما آن را بگیری و برای خانواده ات ببری تا به نیت تبرک از آن بخورند. از مسجد بیرون آمدیم منتظر ماشین هستیم صدای اذان بلند است یکی از دوستان می گوید روبروی مسجد شیعیان، مسجد اهل سنت بنا کردند آن هم با بلندگوهای قوی . حتما این موضوع برای همه قابل درک است که علتش چیست؟
سوار بر ماشین به محل اقامت بازگشتیم.
انتهای پیام/
